Met de ep Deigh & Nite lanceerde de Amsterdamse zangeres Sarah-Jane in juli haar visitekaartje in de hoofdstedelijke Sugar Factory. Een soulvolle en persoonlijke introductie met een negentiger jaren invloed. De 26-jarige muzikante komt echter niet zomaar vanuit het niets: Sarah-Jane was een van de zangeressen in de succesvolle productie Soul Sisters, waarmee ze vanaf herfst vorig jaar tot en met de lente van dit jaar langs de Nederlandse theaters tourde. Daarnaast verzorgde ze achtergrondvocalen bij Berget Lewis, stond op het podium met Trijntje Oosterhuis en studeerde zang aan het conservatorium in Amsterdam. Sinds 2008 is Sarah-Jane leadzangeres van de groep The Xperience.
Ik ontmoet Sarah-Jane Wijdenbosch in Amsterdam, in het grootste studiocomplex van Europa: muzyQ. In een van deze studio’s nam de zangeres Deigh & Nite op. Hoewel Sarah-Jane in de Nederlandse hoofdstad het levenslicht ziet, toont de gekleurde olijk ogende zangeres overduidelijk Zuid-Amerikaanse roots. Haar ouders zijn van Surinaamse afkomst, een cultuur waarin naast lekker eten en drinken, ook muziek een grote rol speelt. Een mooie aanleiding om ons gesprek te starten.
In hoeverre is je Surinaamse achtergrond van invloed op de muziek die je maakt?
“Die is groot! Ik heb een enorm ritmegevoel vanuit mijn cultuur. Ik begon ooit in een Surinaams bandje waarin ik niet alleen zong, maar ook drumde. Die liefde voor ritme wilde ik ook laten terugkomen op Deigh & Nite. Mijn producer en toetsenist Mano Yeah hielp me om dat voor elkaar te krijgen. Zo hoor je bijvoorbeeld de Kaseko en Kawina ritmes terugkomen in het liedje Fade Away.”
Welke muziek raakte jou als eerste toen je jong was?
“Dat was Aretha Franklin. Rond mijn vijfde hoorde ik haar voor het eerst. Mijn tante was een grote fan. Zij spoorde me aan om naar Aretha te luisteren en haar liedjes te zingen. Ik raakte toen geïnteresseerd in soulmuziek; mensen die iets vanuit hun gevoel overbrachten. Dat voelde ik ook bij Otis Redding, Etta James, Dinah Washington, maar ook bij Michael Bolton. Daarnaast luisterde ik door een oom van mij, ook naar jazz.”
En wat doet jazz met jou?
“Ik vind jazz leuk, maar ik raak het in mijn eigen muziek niet veel aan, omdat ik het niet een van mijn sterkste kanten vind. Ik probeer er vaak naar te luisteren om er inspiratie uit te halen, maar ik ben geen jazzartiest. Wie dat wel heel goed doet is zangeres Ledisi. Zij is een van mijn grootste voorbeelden. Zij maakt ook R&B en soul, maar in haar zang hoor je duidelijk een schat aan jazzkennis door bepaalde intervallen en tonen. Ik luister veel naar haar, maar ik doe het niet na. Wel probeer ik net als Ledisi veelzijdigheid te laten horen. Ik stop bijvoorbeeld net als zij een beetje rock in mijn muziek.“
Heb ik het goed dat ik een negentiger jaren R&B benadering waarneem op je ep?
“Dat hoor ik wel vaker en het is juist. Vooral Letter 2 The Moon heeft een Aaliyah-achtige R&B vibe. Het is echter niet een bewuste keuze, maar ik ben er wel trots op. Naar mijn idee was er in die tijd nog ‘echte’ muziek. Waarmee ik overigens niet zeg dat er nu geen toffe muziek is. Wat mij wel opvalt, is dat je niet zo ver komt als je niet al enige bekendheid hebt. Het is zo gericht op de fame. Op mijn EP neem ik je mee terug naar die andere tijd. Toen het wel om de muziek ging en niet je status. Die muzikale lijn op ‘Deigh & Nite’ wil ik ook voortzetten.”
De titeltrack en Letter 2 The Moon laten je overkomen als een dromer en denker. Hebben je liedjes op de ep een autobiografisch karakter?
“Absoluut! Ik reflecteer in mijn liedjes over wat er in mij omgaat. Ik heb altijd ontzettend veel in mijn hoofd. Heel veel ideeën over wat ik wil veranderen aan mezelf en de wereld. Maar er is alleen iets dat het blokkeert. En dat is mijn hele leven al een gevecht. Op Deigh & Nite probeerde ik het van me af te schrijven. En dat hielp enorm, want ik kreeg meer vertrouwen in mezelf en als artiest. Ik ben nu heel gelukkig! Wat dat betreft is de ep voor mij persoonlijk heel confronterend. Als ik de teksten op Deigh & Nite nu teruglees, denk ik: wat heftig! Normaal ben ik me daar niet zo bewust van tijdens het schrijven, maar dit is zo autobiografisch. Ik wil nog veel meer schrijven om mezelf te ontdekken en verder te ontwikkelen.“
Is er een specifiek nummer op Deigh & Nite dat veel voor je betekent?
“Absoluut Letter 2 The Moon! Het liedje is een brief aan een goede vriendin. We zaten drie jaar in een hele moeilijke periode en we konden er niet over praten. Ik besloot toen een brief te schrijven over hoe ik me voelde, omdat ik het haar niet persoonlijk kon vertellen en zij ook niet aan mij. Het veranderde de situatie in eerste instantie niet, maar ik was het wel kwijt. Inmiddels is het weer helemaal goed tussen ons.”
Je deed een MBO-muziekopleiding in Amsterdam. Wat leerde je daar?
”Het was een alles overkoepelende muziekopleiding. Ik kreeg onder andere theorie, performance, koorzang, individuele zang en ondernemen. Ik leerde samen te werken met verschillende muzikanten door met elkaar nummers in te studeren en te spelen.”
Is daar toevallig ook je begeleidingsgroep The Xperience opgericht?
“Dat klopt! We waren vrienden en we kwamen er al snel achter dat we dezelfde muziekinteresses hadden. Toen besloten we een band op te richten. Het is trouwens niet puur mijn begeleidingsband. Tijdens optredens staat er op de aankondigingen ‘Sarah-Jane & The Xperience’, maar dat is meer als naam zo gegroeid. Ik wilde nooit onderscheid, maar de bandleden vonden het leuk klinken en daarom handhaafden we die opzet. Voor de duidelijkheid: we zijn gewoon één collectief!”
Ik las dat je na je opleiding naar het conservatorium ging.
“Ik studeerde daar verder aan mijn zang. Ik kreeg echter al veel werkaanbiedingen en dat was best zwaar in combinatie met school. Ik besloot toen de knoop door te hakken en te stoppen om me verder op de praktijk te richten.”
En een van die aanbiedingen was de theaterproductie Soul Sisters. Daarin zong je met collega’s nummers van onder andere Aretha Franklin, Tina Turner, Supremes en Chaka Khan. Vertel eens over deze ervaring.
“Het waren lange repetities voordat we met de tour begonnen: drie weken lang, zes dagen in de week, van negen tot zes. En daarna zeven maanden, vier avonden in de week het theater in. Het was een heel andere kant van muziek maken. Je was weliswaar vocaal bezig, maar je had ook te maken met verkleedpartijen voor de verschillende sets. Je moest twee uur entertainment neerzetten. Een mooie stem alleen was niet voldoende. Jij moest ervoor zorgen dat het publiek uit hun stoel kwam. Het was heel mooi om te zien dat je dat kon doen door middel van glitter, grote pruiken, opzichtige jurken, hoge hakken en discoballen. Mensen werden soms helemaal gek! Maar je dacht ook na over de momenten waarop je iets wilde vertellen aan je publiek of wanneer je stil wilde zijn. Dat waren enorme leerpunten voor mij.”
Die leerpunten zag ik tijdens je releaseparty in de Sugar Factory: prachtige showkledij, sfeervolle verlichting en mooie interactie met je publiek. Tijd voor een Deigh & Nite tour?
“We zijn nu een concertreeks aan het plannen die rond de herfst moet beginnen. Het idee is om drie à vier maanden op tournee te gaan. In een anderhalf uur durende show promoten we de EP, maar kijken we ook vooruit naar het toekomstige album. Dat betekent dus dat ik een hoop nieuwe liedjes laat horen!”
Nu opereer jij in de soul en R&B, een hoek die nog steeds niet makkelijk het grote poppubliek haalt. Hoe komt dat denk je?
“Volgens mij is Nederland bang voor nieuwe dingen. Ik denk dat veel mensen willen vasthouden aan wat ze al kennen. Het is net als iets nieuws eten: als je het niet kent, ga je twijfelen en bestel je maar weer een patatje. Ik denk dat een hoop mensen niet eens beseffen hoeveel goede muziek er is. Volgens mij staan ze er ook niet voor open. Gelukkig hebben we Radio 6 en ook 3FM maakt nu meer ruimte voor dergelijke muziek.”
Welke acts van eigen bodem luister je veel naar?
“Secret Rendezvous is echt inspirerend en vernieuwend. Dat psychedelische element wat zij in hun muziek stoppen, vind ik zo vet! Daarnaast luister ik veel naar Luna Mae, Down To Nabu, Sabrina Starke, Phatt, Shirma Rouse, Jenny Lane en Lola Green. Stuk voor stuk muzikanten die ik hoog heb staan.”
En hoe ga jij je verder profileren in ons muzikale landschap?
“Ik vraag bijna dagelijks aan de jongens in de band: ‘Hoe gaan we daar nou terechtkomen? Hoe laten we de mensen luisteren naar iets anders?’ Ik weet nog niet hoe, maar ik ga het wel doen! Want ik geloof in mezelf! Ik ben ervan overtuigd dat ik die verandering ga brengen in de scene en bij 3FM en 538. Misschien niet nu, maar wel over een paar jaar. Al moet ik de deur daar opentrappen! Hahahaha!”
Dit artikel verscheen 14 september 2012 op Cultuurpodium Online.
